ΠΕΡΦΟΡΜΑΝΣ, ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ / ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ, ΒΙΝΤΕΟ Έλλη Βασσάλου

Σάββατο, 14 Μαΐου 2005, 8:00 π.μ. Κοιμάμαι στο κρεβάτι μου, ξαφνικά ξυπνάω από φωνές. Το σπίτι μου έχει τυλιχτεί στις φλόγες. Φεύγω, χωρίς να πάρω τίποτα μαζί μου, για να καλέσω βοήθεια. Γυρίζω ξανά στο σπίτι αφού η φωτιά έχει σβήσει και έχει κάψει όλα μου τα πράγματα. Συνδέουμε τον εαυτό μας με τα υλικά αγαθά που κατέχουμε. Ορίζουμε το ποιοί είμαστε μέσα από αυτά και νομίζουμε πως αν χαθούν αυτά θα χαθούμε και εμείς. Τι γίνεται όμως όταν όλα αυτά καταστραφούν; Σκοπός μου είναι να δείξω την πορεία της συνείδησης από την άρνηση της αποδοχής του γεγονότος, μέχρι την συμφιλίωση με τη φωτιά. Η καταστροφή είναι κάτι παραπάνω από μια αλλαγή, είναι μια αναγέννηση. Θέλησα να μεταφέρω αυτή την προσωπική μου εμπειρία από το κλειστό – ιδιωτικό – οικιακό περιβάλλον, στον ανοιχτό – δημόσιο χώρο.

Saturday 14th of May 2005, 8:00 a.m. I’m sleeping on my bed; I wake up with fire around me. Not yet realizing what is happening, I run to the door, saving nothing but myself. After the flames are distinguished, I return to my house, it’s almost burned down to ashes. Originally, only the changes made through the fire are deep, striking, fast, fantastic, final... The charmed existence listens to the calling of fire... For it, the devastation is something more than a change, is a rebirth.

This project has been published in the book “Constructing the Public Sphere”, futura editions 2007